บทสรภัญญะ คุณบิดามารดา
ข้าขอกราบไหว้คุณท่านบิดาและมารดา
เลี้ยงลูกเฝ้ารักษาแต่คลอดมาจึงเป็นคน
แสนยากลำบากกายไม่คิดยากลำบากตน
ในใจให้กังวลอยู่ด้วยลูกทุกเวลา
ยามกินถ้าลูกร้องก็ต้องวางวิ่งมาหา
ยามนอนไม่เต็มตาพอลูกร้องก็ต้องดู
กลัวเหลือบยุงและไรมดจะกวนกัดรีบอุ้มชู
อดกินอดนอนสู้ทนลำบากหนักไม่เบา
คุณพ่อแม่มากนักเปรียบน้ำหนักยิ่งภูเขา
แผ่นดินทั้งหมดเอามาเปรียบคุณไม่เท่าทัน
เหลือที่จะแทนคุณของท่านนั้นใหญ่อนันต์
เว้นไว้แต่เรียนธรรมเอามาสอนพอผ่อนคุณ
สอนพระธรรมที่จริงให้รู้ไม่เที่ยงไว้เป็นทุน
แล้วจึงแสดงคุณให้เห็นจริงตามธรรมดา
นั่นแหละจึงนับได้ว่าสนองซึ่งคุณนา
ใช้ค่าข้าวป้อนมาและน้ำนมที่กลืนกิน
แทนคุณประการอื่นร้อยพันหมื่นเป็นอาจิน
อย่างไรก็ไม่สิ้นพระคุณท่านอนันต์เอย ฯ