บทพิจารณาสังขาร
(นำ) หันทะ มะยัง ธัมมะสังเวคะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส ฯ
สัพเพ สังขารา อะนิจจา
สังขาร คือ ร่างกาย จิตใจ แลรูปธรรม นามธรรม ทั้งหมดทั้งสิ้น มันไม่เที่ยง เกิดขึ้นแล้วดับไป มีแล้วหายไป
สัพเพ สังขารา ทุกขา
สังขาร คือ ร่างกาย จิตใจ แลรูปธรรม นามธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น มันเป็นทุกข์ทนยาก เพราะเกิดขึ้นแล้วแก่ เจ็บ ตายไป
สัพเพ ธัมมา อะนัตตา
สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ทั้งที่เป็นสังขาร แลมิใช่สังขาร ทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน ไม่ควรถือว่าเรา ว่าของเรา ว่าตัว ว่าตนของเรา
อะธุวัง ชีวิตัง
ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน
ธุวัง มะระณัง
ความตายเป็นของยั่งยืน
อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง
อันเราจะพึงตายเป็นแท้
มะระณะปะริโยสานัง เม ชีวิตัง
ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ
ชีวิตัง เม อะนิยะตัง
ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง
มะระณัง เม นิยะตัง
ความตายของเราเป็นของเที่ยง
วะตะ
ควรที่จะสังเวช
อะยัง กาโย
ร่างกายนี้
อะจิรัง
มิได้ตั้งอยู่นาน
อะเปตะวิญญาโณ
ครั้นปราศจากวิญญาณ
ฉุฑโฑ
อันเขาทิ้งเสียแล้ว
อะธิเสสสะติ
จักนอนทับ
ปะฐะวิง
ซึ่งแผ่นดิน
กะลิงคะรัง อิวะ
ประดุจว่า ท่อนไม้และท่อนฟืน
นิรัตถัง
หาประโยชน์มิได้
อะนิจจา วะตะ สังขารา
สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ
อุปปาทะวะยะธัมมิโน
มีความเกิดขึ้นแล้วมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา
อุปัชชิต๎วา นิรุชฌันติ
ครั้นเกิดขึ้นแล้ว ย่อมดับไป
เตสัง วูปะสะโม สุโข
ความเข้าไปสงบระงับสังขารทั้งหลาย เป็นสุขอย่างยิ่ง
สัพเพ สัตตา มะรันติ จะ
สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้น ตายอยู่ด้วย
มะริงสุ จะ มะริสสะเร
สัตว์ทั้งหลาย ตายแล้วด้วย สัตว์ทั้งหลาย จักตายด้วย
ตะเถวาหัง มะริสสามิ
ตัวเราจักตายอย่างนั้นนั่นเทียว
นัตถิ เม เอตถะ สังสะโย ฯ
ความสงสัยในเรื่องตายนี้ ไม่มีแก่เรา ดังนี้ ฯ